Onlangs mocht Audrey drie dagen training geven aan een groep Britten. Afgezien van het fijne accent en de Britse humor, viel het haar vooral op hoe relaxt zij communiceren over verzuim. En wat een verschil dat is met onze Nederlandse interpretatie van de AVG.

Ouderwets verzuimbriefje
Het grootste verschil: de Britten kennen beperkte wetgeving rondom verzuimbegeleiding. Woon en werk je in Engeland en voel je je niet lekker? Dan ga je naar de huisarts. Deze schrijft een ouderwets verzuimbriefje en dat geef je af bij je werkgever. Daarna ga je naar huis en knap je lekker op. Zo eenvoudig kan het zijn. Zo lastig ook. Dat bleek wel uit de training.

Huisarts in charge
Hoe lang je medewerker ziek is, hangt namelijk af van het oordeel van de huisarts. Zij zijn bij onze overburen in charge. Wat inhoudt dat je als werkgever in sommige gevallen behoorlijk ‘screwed’ bent. Je medewerker zit immers thuis en jij hebt geen contact. Tenminste… als je dat niet zelf opzoekt.

Need to know
En daar komt hun relaxte interpretatie van de AVG om de hoek kijken. Zij vrágen gewoon: wat is er aan de hand? Zelfs de Britse regering is van mening dat werkgevers moeten weten wat er aan de hand is, wat er speelt en hoe ze een oplossing kunnen vinden voor het verzuim. ‘Need to know’ noemen ze dat zo mooi.

Braafste jongetje
Nu kun je denken: Bijzonder?! Dat valt te bezien. Tenminste, als je het denkt over de werkwijze van de Britten. Wat zij doen valt wat ons betreft onder het kopje ‘boerenverstand’ of simpelweg een helpende hand uitsteken. Je kunt immers in gesprek gaan, zonder het vast te leggen. Met als doel om de medewerker weer gezond te krijgen. Als je dat nastreeft, zit je in Nederland niet op de juiste plek. Wij willen nog steeds het braafste jongetje van de klas zijn.

Anticiperen op de toekomst
We hechten zoveel waarde aan iemands privacy, dat we voorbijschieten aan het feit dat sommige informatie gewoon handig, al dan niet noodzakelijk is. Niet om het te documenteren, maar wel om met de medewerker te kunnen communiceren over verzuim. Om verzuim op een goede manier op te kunnen lossen. Om verzuim tussen de werkgever en de medewerker te houden. Door alle opgelegde regels, gaan wij nu hele gekke of nog erger, géén vragen stellen. Alleen maar, omdat we als de dood zijn dat we dingen vragen die niet gevraagd mogen worden. Stel je voor…

Multiculturele samenleving
Dat is niet alleen heel krom, maar ook heel onhandig. Want in een multicultureel land als de onze, kan het zomaar zijn dat één van je buitenlandse medewerkers met een verzuimbriefje van de huisarts op de proppen komt. Dat is in hun bedrijfscultuur immers heel normaal. Deze medewerker stuur jij op jouw beurt dan weer door naar de bedrijfsarts. Waarop de bedrijfsarts jou vervolgens wel adviseert om te ondersteunen in behandeling, maar wettelijk gezien uiteraard niet mag zeggen wélke behandeling. Nobody said it was easy…

Samen beter worden
Terug naar de Britten. Zij vonden de bedrijfsarts een goede aanvulling op hun huidige systeem, maar de beperkte ruimte in de communicatie is voor hen echt onbegrijpelijk. En heel eerlijk: dat is en blijft het voor ons ook . Hoe mooi zou het zijn als je gewoon aan je medewerker kunt vragen: “Hoe gaat het met je? Kan ik iets voor je doen?” Dat je medewerker vervolgens durft te zeggen: “Ik sta op de wachtlijst voor de psycholoog, maar het duurt nog 4 maanden.” En dat jij als werkgever dan contact op kan nemen met ons om te vragen of wij nog versnelde oplossingen hebben? “Well, that would be amazing (sarcasme font ?) .”